Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 111

Kabanata 111

“Sa palagay ko hindi ang dahilan kung bakit hindi makikita ni Elliot si Avery ay dahil sa galit niya…” sabi ni Jun. “Sabi sa akin ng bodyguard niya, may mga gasgas daw ang mukha niya sa pagkahulog. Duda ko ang isang taong kasing yabang niya ay nais na makita siya ng sinuman sa ganoong kondisyon.”

“So, yun pala! Kailangan kong sabihin kay Avery bago siya mag-overthink ng mga bagay-bagay,” sabi ni Tammy, saka nagpadala ng text kay Avery na nagsasabi sa kanya ng narinig niya mula kay Jun.

Nakangiting emoji lang ang isinagot ni Avery.

Tammy: (Malapit na ang kaarawan ni Elliot sa loob ng ilang linggo. Naisip mo na ba kung ano ang makukuha mo sa kanya?]

Avery: (Hindi pa. Hindi ko alam kung ano ang ibibigay ko sa kanya.]

Tammy: (Dahil nilalamig na ito, subukan mong maghabi ng sweater sa kanya!)

Avery: (Seryoso ka ba? Sinong nagsusuot ng knitted sweaters?!]

Tammy: (Gawin mo na lang. Gusto ng mga lalaki ang mga ganyan.)

Avery: (Ang problema, wala akong alam sa pagniniting!)

Tammy: (Tuturuan ka ng mga nagbebenta ng sinulid! O maaari kang maghanap ng mga tutorial online Isa kang matalinong babae. Malalaman mo ito!)

Avery: (Bakit mo ipinipilit na niniting ko siya ng sweater?] Owned by NôvelDrama.Org.

Tammy: (Dahil ang mga lalaki ay laging nahuhulog sa mga bagay na iyon! Sinabi sa akin ni Jun na hindi pa rin niya makakalimutan ang kanyang unang pag-ibig dahil niniting niya ang isang sweater para sa

kanya. Iniingatan niya ito sa lahat ng oras na ito … Nababaliw ako, ngunit tumanggi akong mangunot sa kanya isa sa sarili ko!)

Nakatayo si Avery na tuliro sa snow habang binabasa niya ang text ng kanyang matalik na kaibigan.

Nabalik lang siya sa realidad nang huminto sa harap ang taxi na tinawagan niya kanina

kanya.

Nakarating siya sa apartment ng kanyang ina na may dalang bag ng sinulid sa kanyang kamay makalipas ang isang oras.

Napansin ni Laura ang bag sa kanyang kamay at nagtanong, “Nagniniting ka ba ng scarf?”

Namumula ang pisngi ni Avery nang sumagot, “Nag-iisip akong gumawa ng sweater.”

Binigyan siya ni Laura ng isang makahulugang tingin at nagtanong, “Para kanino? Hindi naman pwede para sa akin yun diba? Nininiting mo ba ito para kay Elliot?”

“Para sa iyo ito, Nay…” sabi ni Avery, pagkatapos ay idinagdag, “Malapit na ang kaarawan ni Elliot, kaya gumawa muna ako para sa kanya. Sa ganoong paraan, mas maganda ang gagawin ko para sa iyo mamaya.”

“Ginugulo lang kita!” Humalakhak si Laura. “Sikat pa rin ba ang pagniniting ng mga sweater para sa isang tao

gusto mo ngayon? Akala ko bumalik lang iyon sa araw ko…”

“Sabi ni Tammy bagay daw.”

“Nakita ko. Nagbabalik na yata ang lumang trend na ito! Marunong ka bang mangunot? Medyo magtatagal. Kailangan mo ba ng tulong ko?”

Umiling si Avery at sinabing, “Mayroon pa akong dalawang linggo. Dapat marunong akong mag- manage.”

Nakaupo si Elliot sa kanyang wheelchair sa second-floor balcony ng kanyang mansyon. Nakatitig siya sa bumabagsak na niyebe.

Blangko ang isip niya nitong mga nakaraang araw. Parang walang laman ang puso niya.

Para bang lahat ng sakit at paghihirap kanina ay napatigil.

Wala siyang ganang makakita ng sinuman, ni hindi niya gustong makarinig ng tunog.

Ang tanging pumasok sa isip niya ay nang ang masakit na katawan ay nagpaisip sa kanya kung ano ang mangyayari kung siya ay bumagsak sa kanyang kamatayan.

Malinaw sa kanya na walang magbabago.

Ang lupa ay patuloy na umiikot.

Ang mga umiyak para sa kanya ay unti-unting babalik sa kanilang pang-araw-araw na buhay.

Walang sinuman sa mundo ang hindi mabubuhay kung may umalis.

Gayunpaman, sa pagtatapos ng araw, mayroon pa ring isang bagay na hindi niya mabitawan.

Kinailangan niyang manatiling buhay.

Humigpit ang mga kamay niya sa armrests ng kanyang wheelchair habang nanigas ang buong katawan niya.

Isang luha ang kumawala sa gilid ng kanyang mata at bumagsak sa kanyang pisngi.

Nakaupo si Rosalie sa sala at nakatayo sa tabi niya ang doktor.

“Natatakot ako na ang aksidente ay nagdulot ng pag-ulit ng depresyon ni Elliot,” ang ulat ng doktor.

Isang malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ni Rosalie at sinabing, “Akala ko ba. Ayaw niyang magsalita, at ngayon ay nagkukulong siya.”